REVIEW: THE LAST OF US PART II (PS4)
Zeven jaar heb ik er naar uitgekeken; het vervolg op in mijn optiek de beste videogame ooit gemaakt. Zijn al die jaren het wachten waard geweest? Hieronder mijn spoiler-vrije review. The Last of Us uit 2013 was een van de eerste games die snapte dat (net als bij film) investeren in een goed verhaal misschien wel het belangrijkste is voor aan een een game te beginnen. Als dat helder is, volgt het uitbouwen op dat verhaal met acteerwerk, muziek en spelelementen in combinatie met omgevingen en kun je echt de wereld waar je je zoveel uur in gaat begeven, realistisch en voelbaar maken.
Het verhaal speelt zich vijf jaar af na deel 1 en je bent als 19-jarige Ellie samen met vaderfiguur Joel neergestreken in een nederzetting genaamd Jackson. De twee lijken eindelijk weer een geregeld en voornamelijk vreedzaam leven te hebben en de game start met het verkennen van Jackson. Maar Joel's verleden haalt hem in en zorgt ervoor dat de game en het verhaal echt van de grond komen en je een schop onder je achterste geeft.
Al voordat de game uitkwam waren er kritische geluiden te horen over onder andere het verhaal (plot elementen en keuzes zonder context lekte uit op het internet) en hoe je als speler hier op reageert tijdens het spelen (nu met context) bepaalt voor een groot deel of de game valt of overeind blijft staan. Het is een gewaagde keuze van regisseur Neil Druckmann, maar eentje die in mijn ogen meer dan geslaagd is, zeker gezien de duistere en realistische wereld waarin je je begeeft en de keuzes die men zou maken om te overleven wanneer je bent omringt door zieke zombies en vooral geesteszieke mensen die tot het uiterste gaan.
Deel twee lijkt in vele vormen een volwassener versie van zijn voorganger. Alle elementen die het eerste deel zo goed maakte, zijn in het vervolg alleen nog maar uitgebreider en je kunt merken dat de makers er veel tijd in hebben gestoken om er een rijke ervaring van te maken voor de speler. De game ziet er bloedmooi uit (zover een grauwe post-apocalyptische wereld bloedmooi kan zijn) en je waant door het verwoeste Seattle met verbazing en wilt elke hoek uitpluizen voor munitie of andere handige voorwerpen in je strijd tegen twee vijandige groepen overlevers, de Geïnfecteerden en de verwoestende elementen van de natuur.
De acteurs uit het eerste deel (Troy Baker als Joel en Ashley Johnson als Ellie) zijn weer op dreef in dit vervolg, Shannon Woodward als Dina is een verfrissende toevoeging en meer dan welkom in deze gitzwarte wereld, maar het is Laura Bailey die als Abby de show steelt. Geen twijfel mogelijk dat een van deze mooie mensen een prijs gaat pakken tijdens een van de awardshows voor beste videogames.
Tijdens het schrijven van deze review is het een dag geleden dat ik het spel afgerond heb en nog steeds moet ik bijkomen van alles wat ik heb gezien en meegemaakt als speler. Vanaf dat ik begon tot vele, vele uren later, greep deze game mij bij de strot en liet het niet meer los. Dit vervolg is net als de spelers gegroeid sinds 2013 en laat je zien dat het soms moeilijk is om sommige dingen te vergeven en te accepteren, maar dat dat wel van uiterst belang is om door te kunnen gaan met je leven. Waarschijnlijk wordt deze game de blauwdruk van games die nog komen gaan, want van elk element is tot de volle honderd procent gebruik van gemaakt. In mijn ogen overtreft The Last of Us Part II alle verwachtingen en is het een waar meesterwerk geworden.
